Niet teveel bij nadenken.
Met mijn linkerhand knijp ik in mijn buik. De naald zweeft een paar centimeter van het samengeknepen stuk buik dat ik tussen duim en wijsvinger klem. Aan het einde van de naald glinstert een druppeltje.
Zou het weer zo prikken?
Ben ik daarna weer misselijk?
Waar doe ik het ook alweer voor?
Ik knijp nog wat harder. Focus.
Ik tel tot 3 en laat de naald met kracht door de huid gaan. Langzaam druk ik de sluiter naar beneden. De melkwitte oplossing verdwijnt al prikkend onder mijn huid.
De lucrin die ik injecteer brengt me in de overgang. Iets waar je niet al teveel bij stil wilt staan als je 34 bent. Het voelt enorm ingrijpend. Is het ook. Ik zal dit nog twee keer moeten herhalen. In totaal 3 maanden lang. Ook dat heb ik te danken aan de endometriose. In plaats van aan de pil te kunnen als voorbereiding op een punctie, moet ik aan de lucrin.
Over 3 maanden heb ik een afspraak in het ziekenhuis. Ik zal daarvoor starten met dagelijkse hormooninjecties om de follikels te stimuleren. Met een beetje geluk heb ik er flink wat die ‘geoogst’ kunnen worden voor de ivf. Vorige keer leek het er op dat ik maar liefst 16 eitjes zou hebben. Maar op de dag van de punctie konden ze mijn rechtereierstok niet vinden. “Waarschijnlijk is die leeg en zien we hem daarom niet.” Zoiets – ik luisterde eigenlijk al niet meer, zo teleurgesteld was ik. Nu waren er “maar” 8 eitjes uitgehaald. Alsnog een hele mooie score en voldoende om te laten bevruchten. Maar op het moment dat je in die stoel ligt en het doet zo’n pijn en het heeft een aanloop van 3 maanden gehad gevuld met opvliegers, hoofdpijn en mood swings… nou, dan ben je wel even down.
Goed.
Deze eerste lucrin-injectie van ivf-poging nummer 2 zit er ook weer in. Ondanks dat het vorige keer dus niet tot een zwangerschap heeft geleid, durf ik nog wel te hopen. Dit wordt ‘m. Ik voel het aan alles. En daar kan ik ook dit wel voor doorstaan.
Geef een antwoord