‘Niet zo gek dat u buikpijn heeft. U heeft endometriose graad 4’

Anoniem verteld – Tien jaar oud was ik toen ik voor het eerst ongesteld werd. Soms vergat ik mijn pijnstillers mee te nemen naar school, dan kon ik de schooldag niet afmaken.

Naar huis fietsen lukte niet door de buikpijn en mijn ouders moesten mij dan ophalen. Op mijn elfde ging ik aan de pil. De heftige, onregelmatige menstruaties en de buikpijn hoorden gewoon bij mij, dacht ik. Mijn moeder zei uiteindelijk dat het zo niet langer kon.

In overleg met de huisarts ging ik de pil langer achterelkaar doorslikken

Dat ging jarenlang best goed. Ik slikte de pil drie maanden door en had dan een stopweek. De gebruikelijke pijnstillers werden geslikt, maar dat was allemaal te doen. Ik zocht er verder niks achter. Dit hoorde toch eenmaal bij mij?

Op mijn 26e kwam mijn kinderwens. Ik stopte toen met de pil. De buikpijn kwam weer. Eerst was het nog te doen met 6 paracetamol en 6 Aleve. Tot ik ook dat moest verhogen. Diclofenac was ook wel even een uitkomst. Ondertussen liepen mijn man en ik bij de fertiliteitsarts, want na een jaar was ik nog niet zwanger. Dat was niet heel erg, maar iedereen om mij heen werd heel snel zwanger. Dat is best wel confronterend als je een enorme kinderwens hebt!

De arts stelde mij de gebruikelijke vragen. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we het gewoon nog maar even moesten proberen, want we waren immers nog jongen en gezond? Wel vond ze dat ik vrij veel pijnstillers slikte tijdens mijn menstruatie… maar daar bleef het verder bij.

Omdat ik steeds zo’n buikpijn had – niet meer alleen tijdens de menstruatie, maar ook in de week ervoor en erna – ging ik naar een diëtiste. Zij dacht aan een spastische darm. Ik moest goed veel vezels eten. Dus dat deed ik heel braaf. Vre-se-lijk, zo’n buikpijn kreeg ik. Gelukkig kwam mijn goeie vriend Morfine toen om de deur kijken. Wat een uitkomst!

Nog meer bloedverlies

Op het moment dat ik bloedverlies had bij mijn ontlasting, schrok ik. Ik zou toch geen darmkanker hebben? De huisarts stuurde mij naar de gynaecoloog. Na wat tests en scans werd gevraagd om samen met mijn man naar het ziekenhuis te komen.

Op oudjaarsdag 2017 zat ik dan in het ziekenhuis. ‘Mevrouw, het is niet zo gek dat u zo’n buikpijn heeft, want u heeft endometriose graad 4.’ Zie je wel, ik ben niet gek! Ik zei toch dat ik iets heb! Daarna… huilen… opluchting en ook schrik. Opluchting, omdat ik het een naam kan geven en er een behandeling is (soort van) en schrik omdat… nou wat ís endometriose eigenlijk? Ik heb heel wat uitleg en informatie gekregen. De arts legde me ook al vrij snel de vraag voor of ik op deze manier door wilde gaan. ‘U kunt op deze manier doorgaan met elke maand veel pijn, we kunnen u opereren of u start zo snel mogelijk met een IFV-traject.’ Die keuze was heel snel gemaakt.

IVF it was

Een jaar geleden ben ik bevallen van ons grote wonder. Een geweldige zoon, mijn alles!

Helaas heb ik van de week wel met de gynaecoloog gebeld, want ik moet toch af en toe weer naar de pijnstilling grijpen. Ik heb door dit alles wel geleerd om beter naar mijn lichaam te luisteren. Dat wil ik jullie ook meegeven. Je hoort gewoon geen pijn te hebben. Als er iets is en je vertrouwt het niet: bel een arts.