Eerst waren het alleen de dagen rond de menstruatie. Paracetamol erin, door. Toen besloot ik om de pil gewoon enkele maanden zonder stopweek door te slikken – zo stelde ik het onvermijdelijke toch weer een tijd uit.
Dat ik me dan die ene stopweek ook écht enorm ziek voelde, nam ik op de koop toe. Maar toen werd ik 30. De vraag begint in je op te komen of je ooit moeder wilt worden. Je hoort om je heen allerlei verhalen over dat de pil ‘zóveel negatieve bijwerkingen heeft en ‘al die hormonen, ja dat kan toch niet goed zijn’. Dus ik stopte met de pil. Gaandeweg sloop de buikpijn er meer en meer in. Een week van tevoren, tijdens, en dan weer een week erna.
Er begon lage rugpijn bij te komen. Maar dat was te verklaren door mijn bureaubaan – hele dagen tikken achter de computer. Toch?
Na een jaar waren we nog niet zwanger. Vond ik echt niet erg trouwens, er waren nog zoveel reizen en feestjes om te maken. Maar uiteindelijk gingen we toch maar eens informeren in het ziekenhuis. Een jaar later startte het IUI-traject.
Op vakantie in Griekenland ging het mis. Ik had zware bloedingen en zo’n buikpijn – ik kon geen stap meer verzetten. Elke stap die ik tóch zette, dreunde door in mijn binnenste. Het werd af en toe zwart voor mijn ogen. Die dagen in Athene bracht ik grotendeels door in bed.
Bij thuiskomst bleef de buikpijn. Doffer, maar storend aanwezig. Dus nog eens naar de huisarts. ‘Hoort erbij, zeker bij het ouder worden neemt de hevigheid toe.’
In het ziekenhuis – we zaten in een IUI-traject – begon mijn vriend erover tegen de arts. Dat het toch niet goed kon zijn dat ik elke keer zo’n pijn had. Wat ben ik hem achteraf dankbaar. Toen is het hele riedeltje in gang gezet. Meer onderzoek liet enkele kleine cystes en plekjes bij het lage bekken zien. Een operatie werd ingepland. Ik ben letterlijk schoongemaakt.
Helaas is de buikpijn nooit weg. Omdat we nog in een IVF-traject zitten ga ik ook niet aan de pil of op een andere manier mijn cyclus onderdrukken. Sterker nog, we gooien er nog extra hormonen tegenaan. En dat is vermoeiend. Desondanks weet ik dat er meiden, vrouwen, zijn die het nog vele malen erger hebben. Dus ik wil niet klagen, maar me juist sterk maken voor meer begrip voor pijn bij menstruatie. Het afdoen als vrouwenpijntjes en het bestempelen als aanstellerij is echt niet normaal.
Geef een antwoord