Yvonne (31): ‘De operatie voor mijn adenomyose is zwaar geweest’

Ik vermoed dat ik vanaf mijn 13e al adenomyose heb. Toen kwam ik met mijn tweede cyclus bij de dokter met veel pijn. Daar werd de pil voorgeschreven. Op en af ben ik naar de dokter gegaan met nog steeds pijn. Op mijn 19de, toen mijn moeder mij dragend (power mama) de praktijk binnenbracht omdat ik weer niet kon lopen van de pijn, werd de prikpil voorgeschreven.

In een wereld van veel pijn, waarin menstrueren alleen maar lastig is en als de vloek van de vrouw wordt neergezet was ik maar wat blij met het vooruitzicht niet ongesteld te worden tot ik voor kinderen kies. De prikpil heb ik gebruikt tot ongeveer mijn 24ste. In dat jaar kreeg ik een burn-out en meer bewustwording over mijn lichaam en de wereld om mij heen. Ik stopte met de prikpil.

Het heeft ruim twee jaar geduurd voordat ik een regelmatige cyclus had. Ik maakte mij daar geen zorgen over want hoe later hoe beter, ik ben nog steeds geen fan van mijn bloed.

Maart 2020. Als hoogsensitief persoon was ik altijd al heel gevoelig voor energieën en de wereld om mij heen, en dit moment was hel. De lockdown kwam tegelijk met mijn menstruatie, maar ik werkte in de zorg: voor mij geen lockdown maar juist meer en keihard werken. Mijn baarmoeder deed mij zoveel pijn dat ik niets meer kon, voor het eerst moest ik mij ziekmelden van mijn werk. Ik ben iemand met misschien een beetje te veel verantwoordelijkheidsgevoel, en om dit te doen… maar ik kon niet eens autorijden.

Het ging deze keer alleen niet over na mijn menstruatie. Ik ging weer naar de huisarts. Die op haar beurt verbaasd was over het feit dat ik haar precies kon vertellen waar ik pijn had, namelijk bij mijn linkereierstok. Ze kon niks voelen, bloedtesten gaven niks aan en een afspraak bij de gynaecoloog werd gemaakt. Ook deze kon niks vinden.

Het enige wat het zou kunnen zijn, was endometriose. ‘Maar,’ zo zei hij gelijk, ‘daar deden ze toch niets aan..’

Het werd augustus, tot zover had ik mij elke maand al moeten afmelden omdat ik niet kon functioneren. Ik werd midden in de nacht wakker van heel veel pijn, het was mijn menstruatie. Ik ging naar de huisartsenpost, nu zouden ze toch wel iets kunnen zien? De dokter vertelde mij dat dit niet het geval was, juist vanwege al het bloed was er minder zicht. Wel raadde hij mij aan voor een second opinion te gaan in een ander ziekenhuis en een MRI te vragen, want voor hem klonk het wel als endometriose.

Die afspraak was snel gemaakt en midden september zat ik in een ander ziekenhuis, eentje die zei gespecialiseerd te zijn in endometriose. Eerst had ik een gesprek met een verpleegster, zij bracht alles in kaart. Ik vertelde haar al dat ik bewust met mijn leven en lichaam om ga en dat de pil een no go was voor mij. Zij wist al wel te vertellen dat de pil het enige is wat ze aanbieden. Toen ik zei dat ik graag een MRI wilde, zei zij dat zoiets wel het laatste is op hun lijstje. Ik weet nog goed dat ik in de wachtkamer zat te wachten op de arts. Ik richten mij tot het universum of wie er op dat moment in de andere dimensie ook maar naar mij zou luisteren en zei dat ze maar beter konden zorgen dat ik die MRI ging krijgen. Ik was juist daarvoor naar hier gekomen en niet om mij hetzelfde te laten vertellen wat ik al eerder gehoord had… De arts zag met een inwendige echo iets aan mijn baarmoeder wat hij verder wilde onderzoeken door middel van een MRI (!!!). 

Vanaf dat moment liet ik dit soort dingen meer regelen door het universum. Niet lang nadat ik bij de arts was geweest werd ik ongesteld en had ik weer veel pijn. In de pijn vroeg ik alleen maar dat ik zo snel mogelijk voor de MRI opgeroepen zou worden, want dan zou ik weten wat er aan de hand was. Twee weken na de afspraak met de arts kreeg ik mijn MRI. Onze vervolgafspraak zou eind oktober zijn.

Ik heb adenomyose, endometriose in mijn baarmoederwand

Aan de voorkant was een bult gezien die richting mijn blaas ging. Of deze eraan vast zat of er doorheen, dat konden ze niet zeggen. Daarvoor moest ik naar de uroloog zodat hij een kijkje kon nemen. Oplossing? De pil. Ik vroeg of het geopereerd kon worden, voor mij voelde het alsof dat toch echt moest gebeuren… maar helaas. Ik kon hoog of laag springen en op mijn kop gaan staan, helaas, opereren ging de arts niet doen. Wilde ik echt niet aan de pil? Dan kon ik nog altijd kiezen voor een kunstmatige menopauze . Op mijn vraag of ik dan überhaupt nog natuurlijk zwanger kon worden, werd ik afgescheept met “de vruchtbaarheidskliniek zit op dezelfde verdieping…”.  Dat was iets wat ik niet wilde en bovendien niet echt een antwoord op mijn vraag.

Ik ging dus maar aan de pil want elke maand zoveel pijn kon ook niet goed zijn voor mijn lichaam

En als die pil dan verlichting zou brengen, dan moest het maar zo.

Bij de uroloog kwam eruit dat de adenomyosebult (myoom, red.) nog niet door de blaaswand heen was. Hij kon mij alleen niet vertellen of dat de bult wel of niet vast zat aan de buitenste wand van de blaas.

Ik ging op onderzoek uit, er moest toch iets anders zijn wat mij kon helpen. Zo kwam ik bij een orthomoleculair therapeut terecht die mij op weg heeft geholpen met voeding. Uit een energetische morfologische bloedtest (EMB) kwam dat ik vele intoleranties had, waarschijnlijk door alle pijn, wie zal het zeggen.

Ik eet nu geen gluten, geraffineerde suikers, soja, melkeiwit en drink geen alcohol of cafeïne

Het duurde wel even voordat ik er echt iets van merkte, dat komt vooral denk ik door de reset die je maakt in je voeding. Na twee maanden had ik al wel veel minder pijn en dat zet zich tot de dag van vandaag voort. Voeding is voor mij echt wel een oplossing voor de pijn. In het begin was het wel moeilijk om te verzinnen wat dan wel te eten, gelukkig voor mij zijn er vrouwen die om een glutenallergie of PMS-redenen het tot hun taak hebben gemaakt om lekkere en makkelijke recepten te maken. Uiteindelijk is er gewoon een knop omgegaan, vrij snel, zeker omdat ik verbetering merkte. Nu vind ik het soms alleen lastig als ik een dag op pad ga of als we op vakantie gaan. Dan neem ik alles zelf mee, spontaan op pad is toch iets wat georganiseerd moet worden. Ik neem ook mijn eigen eten en drinken mee naar bijvoorbeeld verjaardagen zodat ik in ieder geval een ander niet ‘opzadel’ met mijn dieet. Degene waar je dan vaker komt en die dicht bij je staan vragen wel vaak wat ze voor mij kunnen halen of klaar maken. Het maakt het makkelijker om mij ook buitenshuis aan mijn dieet te houden.

Ondanks de pil had ik doorbraakbloedingen en moest ik mij nog regelmatig afmelden voor mijn werk. Elke keer kon ik weer de arts bellen, omdat pijnbestrijding niet hielp. Op het laatst heb ik oxycodon gekregen en zelfs daar ging de pijn doorheen. Kruiken of massages waren ook dingen die mijn lichaam niet kon verdragen, ik kon eigenlijk niks hebben en alleen maar wachten totdat de piek weer voorbij zou zijn. Het bizarre was dan dat wanneer die piek voorbij was, ik werd overspoeld door een gevoel van liefde maar ook van dankbaarheid. Hoe kan mijn lichaam zoveel pijn doen en dan gelijk daarna dit ook voelen?! Voor mij was het duidelijk dat er meer zat dan alleen die pijn en gezien de arts, de pil en de medicatie mij op dat moment niet hielpen ging ik het binnen in mijzelf zoeken.

Voor mij was nog steeds heel duidelijk, die bult moest eruit

Al was het maar het grootste gedeelte. In mijn beleving kon dit ook gewoon, laagje voor laagje eraf halen en dat wat aan mijn baarmoeder zit gewoon laten zitten. Blijkbaar kon dat niet en ging ik het allemaal wel weer zelf doen.

Er moest ook een oplossing zijn dacht  ik, persoonlijk geloof ik best wel veel in het zelfgenezende systeem van mijn lichaam. Duidelijk was alleen dat dit systeem iets van mij nodig had om te kunnen doen wat zij moet doen. Uit de EMB kwam ook dat er een meridiaan geblokkeerd was, een startpunt voor mij, daar kon ik wel iets mee. Ik ben steeds vaker gaan zitten om een gesprek te voeren met mijn baarmoeder. Voor mij is het gemakkelijk om te communiceren met alles wat een frequentie heeft en gezien alles energie is en dus een frequentie heeft, ga ik sowieso al op die manier door het leven. En als er geen medische oplossing leek te zijn, was het vast de bedoeling dat ik het allemaal zelf ging regelen.

Naast mijn aangepaste eten, ging ik ook elke avond naar bed met een castoroliepakking, las ik boeken over chronische ziektes, mediteerde ik en behandelde ik mijzelf met stemvorken. Nog steeds had ik maandelijks een bloeding, langzaamaan was het wel beter te doen qua pijn. En toch liet het mij niet los dat ik geopereerd moest worden, die bult moest uit mijn lichaam, de rest, zo dacht ik, kan ik dan zelf wel.

Januari 2021 vond ik een ziekenhuis waarin ze gespecialiseerd waren in endometriose en dit was ook hun enige gebied waar zij op werken. Zij pleiten voor het verwijderen van endometriose met zo min mogelijk omliggende schade. Ik wilde daarheen, een second opinion om echt zeker te weten dat het niet te opereren was zoals de vorige arts had gezegd. Gelukkig kon ik in februari al terecht en daar ging ik weer een molen in van het in kaart brengen van. Opnieuw naar een uroloog, in dit geval ook om naar mijn nieren te laten kijken. In mei kwam ik op de operatielijst te staan. Dit ziekenhuis had er wel vertrouwen in dat het te opereren was en door middel van een kijkoperatie wilden zij weten hoe het er van binnen allemaal zat. Ze zouden dan ook gelijk weghalen wat er weggehaald kon worden en kijken hoe het met mijn eileiders was.

In september hebben ze 97% van de bult weg kunnen halen

Hij zat wel vast aan mijn blaas. Daar hebben ze het weg kunnen halen door een stukje van mijn blaas te verwijderen. Ze vonden ook nog een klein beetje endometriose op mijn darmen. En mijn linker eierstok? Die bleek verkleefd te zijn. Ook dit hebben ze netjes weggehaald. Ze hebben ook gezien dat ik endo op mijn middenrif heb, waar ze op dat moment echter niets aan konden doen omdat het al een hele grote operatie was. Ook doen ze vaak niet boven én beneden omdat je toch een gaatje in je middenrif krijgt, daar waar de endo gezeten zou hebben. Dit bleek achteraf maar goed ook, want een week later kreeg ik last van een complicatie. Met het eruit halen van de katheter liep de urine in mijn buik en zat ik ‘s nachts in het ziekenhuis met mega veel pijn. Een paar dagen later kreeg ik een doorbraakbloeding en blaasontsteking vanwege de nieuwe katheter.

De operatie en herstel zijn als een zwarte nacht geweest, ik heb veel pijn gehad, ben in paniek geweest, blijkbaar schakelt mijn lichaam pijnmedicatie uit als ze vindt dat ik het zelf wel kan doen… Maar dan niet de deur open doen als ik daarvoor sta om eens een gesprek met haar te hebben… Ik besloot om dan maar voor die deur te gaan zitten en te erkennen dat ze pijn had. Alleen het voelen en verder geen actie. Op dit moment had ik al anderhalve dag allerlei pijnbestrijding gekregen en konden ze niets meer voor mij doen. Mijn cue dat ik het zelf moest gaan doen.  De pijn werd minder en de medicatie ging weer werken terwijl ik daar voor de deur van mijn baarmoeder zat. Na de complicatie kon ik weken niet uit bed komen, het was veel geweest voor mijn lichaam.

Het herstellen heeft mij twee maanden gekost

Het heeft mij nog dichterbij mijn baarmoeder gebracht, ons communicatielijntje is korter geworden. Ik heb er wel voor gekozen om gelijk na de operatie te stoppen met de pil. Ik wil mijn natuurlijk flow terug. Ik ging boeken lezen over de cyclus geschreven door vrouwen die ook endometriose hebben. Bij de controle raadde de arts mij wel aan om aan de pil te gaan, want dit zou de groei van endometriose tegengaan.

Eigenlijk werd ik een beetje boos. Hier zit ik mijn uiterste best te doen om zo natuurlijk mogelijk te leven en in tune te zijn met mijn lichaam… Het moet dan toch niet zo zijn dat ik de pil moet nemen. Voor mij een groot dilemma. Heel mijn lichaam zei nee tegen de pil, ik verkrampte, ging op slot of duwde het weg, maar mijn hoofd zei al die dingen die de arts ook had benoemd. Uiteindelijk ging het om het vertrouwen hebben in mijn lichaam, zij zei nee, voor mijn baarmoeder was het een hell no. In plaats van te redeneren ging ik nadenken over wat ik dan zelf kon doen om die groei tegen te gaan, op een natuurlijk manier. Je komt dan vooral terug op voeding en de wil om het op die manier te mogen doen.

Ik heb een pact gesloten met mijn lichaam

Ik zorg er zo goed mogelijk voor, zal luisteren naar wat ze zegt en ook actie ondernemen wanneer dit nodig is en zij houdt de groei tegen. Nu vier maanden na de operatie heb ik al verschillende natuurlijke flows gehad en ik ben nog nooit zo blij geweest dat het er is. Ik kijk er zelfs naar uit, even een paar dagen voor mijzelf met extra liefdevolle aandacht voor mijn lichaam, mijn bloed. Of zij inderdaad de groei van de endometriose tegenhoudt? Ik denk het wel. Mocht het anders zijn, dan heb ik in ieder geval een relatie met mijn lichaam, iets wat ik hiervoor niet had. Uiteindelijk heb ik er alleen maar bij gewonnen. De pijn is te doen, ik kan zonder medicatie door mijn week. Ondertussen heb ik ook meer trucjes om de pijn op een natuurlijke manier te ondersteunen. Soms voel ik nog wel heel duidelijk wat ze precies gedaan hebben en doet mijn lichaam daar op die plekken pijn, mijn lichaam is nog aan het verwerken. Daar waar mijn hoofd grotendeels al is, zit mijn lichaam nog in het proces van.

Ik eer en houd van mijn baarmoeder daar waar ik haar eerst gehaat heb en dat is iets wat ik elke vrouw gun

Een liefdevolle relatie met je baarmoeder, waar je haar flows eert en met haar leert samenwerken in plaats van tegen te werken. Wanneer ik haar tegenwerk of een actie die ze van mij vraagt uitstel, heb ik meer pijn. Het leert je te luisteren maar ook om het dan te doen, een actieve relatie.

Geloof jij in het zelfgenezend vermogen van jouw lichaam? Hoe is jouw relatie met je baarmoeder? Ook wanneer je geen baarmoeder meer hebt is het mogelijk om een relatie met haar op te bouwen. Ze mag er dan in je fysieke lichaam niet meer zijn maar energetisch is zij er wel.

Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal.

Liefs, Yvonne